کودکانی که در بازی با همسن و سالان و والدینشان دوست دارند، همیشه پیروز باشند، هیچ‌ وقت آمادگی پذیرش قبول شکست را پیدا نخواهند کرد و تحمل واقعیت برایشان دشوار و تلخ می‌ شود.

بعضی کودکان هنگام بازی کردن اگر برنده نشوند ناراحت و پرخاشگر می‌ شوند و والدین آنان که نمی‌ خواهند یا نمی‌ توانند ناراحتی کودکانشان را تحمل کنند، ترتیبی می‌ دهند که فرزندانشان برنده شوند. گاهی اوقات هم والدین به دلیل آنکه حوصله یک بازی طولانی با فرزندشان را ندارند، ترجیح می‌ دهند طوری بازی کنند که کودکشان برنده شود و زودتر بازی خاتمه یابد.

در حالی که این یک استراتژی برد است تا بازی سریع‌ تر خاتمه یابد، اما راهی نیست که بتواند به فرزندان کمک کند تا مهارت‌ های خود را در تصمیم‌ گیری‌ های مهم گسترش دهند. مطالعات جدید بیانگر این هستند که کودکانی که در هر شرایطی برنده می‌ شوند، فاقد مهارت های ضروری زندگی می باشند.

در یک مطالعه قرار شد که بازی شکار لاشخورها با بچه‌ های سنین 4 و 5 سال انجام بگیرد. تمام بچه‌ ها از سوی بزرگترها راهنمایی می‌ شدند، که برخی از این راهنمایی‌ ها کاملاً غلط بودند. قرار بر این شد که نیمی از بچه‌ ها برنده شوند. بقیه باید طبق قاعده بازی می‌ کردند. نتیجه این مطالعه جالب بود.

در بازی شکار لاشخورها ترتیبی اتخاذ شد تا بعضی از کودکان به هر کجا که نگاه می‌ کنند، لاشخورها را پیدا کنند. بنابراین سرنخ‌ هایی که دریافت می‌ کردند نامربوط بودند و مهم نبود که چقدر کمک‌ کننده یا بی‌ فایده هستند. کودکان دیگر هیچ امتیاز پنهانی نداشتند. میزان موفقیت آنان به شانس واگذار شده بود، به این معنا که نکات مفید ارائه شده از سوی بزرگترها می‌ توانست موفقیت آنها را تحت تأثیر قرار دهد. بعد از بازی، از تمام بچه‌ ها سوال شد که می‌ خواهند با کمک کدامیک از بزرگترها یکبار دیگر بازی کنند. برندگان قلابی نمی‌ توانستند کسی را انتخاب کنند. بچه‌ های دیگر بزرگسالانی را انتخاب کردند که قبلاً به آنها راهنمایی‌ های مفیدی را ارائه داده بودند.

مولف این مطالعه می‌ نویسد:” بچه‌ ها زمانی بسیار موفق می شوند که از هر چیزی غیر از سرنخ‌ های مربوطه که بهترین منبع اطلاعاتی آنان بودند، چشم پوشی کردند.”

موفقیت سوری بچه‌ ها را عقب می‌ اندازد

محققان به این نتیجه دست یافتند که وقتی به بچه‌ ها اجازه می‌ دهیم برنده شوند، در واقع به آنها صدمه می‌ زنیم. بله درست است؛ اعتماد به نفس موقتی آنان تقویت می‌ شود اما برای موفقیت در آینده آنها خوب نیست. چون در زندگی واقعی، برنده شدن در دست ما نیست. بله موضوع به استراتژی و حل مسئله برمی‌ گردد. اگر برنده شدن کودکان ما در هر شرایطی بدون توجه به اتفاقات آینده تضمین شده باشد، هیچوقت نمی‌ توانند از اشتباهات خودشان درس بگیرند. با این کار آگاهی آنان نسبت به اطلاعات مهمی که می‌ توانند برای یاد گرفتن دنیای اطراف خود استفاده کنند، کمتر میشود.

“در بازی زندگی، برنده‌ ها می‌ توانند رشد کنند تا تبدیل به بازنده شوند”

کودکانی که شکست می‌ خورند، احتمال این که استراتژی‌ خود را به امید برنده شده در آینده تنظیم نمایند، بیشتر است. این‌ شکست‌ ها در واقع بلوک‌ های ساختمانی تفکرات مهم هستند که وقتی کودکان در موقعیت‌ های پیچیده‌ تری قرار می‌ گیرند، به خدمت آنان می‌ آیند. بنابراین بار دیگری که با کودکان بازی می‌ کنیم، طولانی‌ تر بازی کنیم و بگذاریم آنها ببازند و شکست را تجربه کنند. بچه ها باید در بازی بیاموزد که شکست هم وجود دارد و نباید به خاطر عدم موفقیت به سرعت از همه چیز صرف‌ نظر کرد.