معیار قضاوت افرادی که به اصطلاح، تنها نوک بینی شان را می بینند، تنها موقعیت و وضعیت ظاهری دیگران است و به قضاوت عجولانه در مورد دیگران دست می زنند و اغلب اوقات برای اینکه شخصی از موقعیت و جایگاه بالایی برخوردار است برای او احترام خاصی را قائل هستند در صورتی که شاید زوایایی عمیق از اصل ماجرا از چشم آن ها پنهان باقی بماند.

 

مهرداد،29ساله در این باره می گوید: به نظر من انسان سطحی نگر به کسی می گویند که به عمق ماجرا نگاه نمی کند و زمانی که قصد انجام کاری را داشته باشد بر اساس آنچه می بیند تصمیم نهایی خود را می گیرد . این شیوه رفتاری یک نوع بیماری محسوب می شود .

 

دکتر هادی جعفر بای ،جامعه شناس و استاد دانشگاه در مورد این ویژگی اخلاقی ناپسند معتقد است: افرادی که  ظاهر بین و سطحی نگر هستند فقط روبنای قضایا را می نگرند و اصلا نسبت به اعماق قضایا توجهی ندارند و حتی زحمت اندیشیدن و تفکر عمیق برای کشف روابط پنهان و پوشیده میان قضایا را ندارند .

 

 

 

هر آنچه را که ما می بینیم یک ظاهر دارد و یک باطن؛ در واقع برای داشتن ارتباطی کامل و سالم دیدن هر دو وجه هر پدیده ای مهم است ،اما در این میان هستند افرادی که دید آن ها سطحی است، آنها غالبا از قدرت تجزیه و تحلیل بالایی برای مسائل مختلف زندگی روزمره و همچنین ارتباطات اجتماعی شان بر خوردار نیستند ،هیچ گاه صبر و حوصله تامل کردن را ندارند و  انسان هایی شتاب زده و عجول هستند وکارهای خود را معیوب و ناقص انجام می دهند و نمی توانند کاری را به درستی به سرانجام برسانند.

 

جعفر بای معتقد است: اینگونه افراد شناخت دقیقی نسبت به اطرافیان خود ندارند. آشنایی آنان سطحی و قشری است به همین دلیل دچار پیش داوری می شوند اما نکته جالب شخصیت این افراد این است که خود را عقل کل می دانند .

 

 

 

این دسته از افراد با حسادتی که در وجودشان دارند موجب تحریک خشم طرف مقابل می شوند و موجب انزوا و تنهایی آنان می شوند و روابط دوستی و خویشاوندی آن ها دچار لطمه می شود. دیگران نیز ترجیح می دهند رابطه خود را با آنها محدود وحتی قطع کنند چون تنها دستاورد رابطه با این افراد دلخوری و ناراحتی است .

 

افسانه 40 ساله در مورد داشتن این نوع نگرش غلط می گوید: به نظر من آدم ظاهربین عقلش به چشمش است و این بخاطر تربیت خانوادگی است که در نهایت طرد و به انزوا کشیده می شود .

 

 

 

در برخوردی که با افراد سطحی نگر و ظاهر بین داریم بد نیست در درجه اول رفتار نادرست  آن ها را یاد آوری کنیم تا تصور درستی از محیط پیرامونی خود بدست آورند ،همیشه همه چیز در ظواهر و داشته های مادی خلاصه نمی شود،گاهی افراد آنچه را که درواقعیت هست را نشان نمی دهند پس ظاهر نمی تواند ملاک درستی برای قضاوت در مورد آنها باشد و این امر مورد پسند هیچ کس نیست. البته نقش خانواده ، مدارس و نظام آموزشی نیز در روند شکل گیری این دیدگاه غیر قابل انکار است چرا که رواج ارتباطات بین فردی به صورت عمیق و قوی می تواند نقش این ویژگی را کمرنگ تر کند.